0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Hayata tutunabilmenin bir yolunu arayan çaresiz bayan, “Benim yaşadığım hastalığın ismi bile yok, sağlık takımları geldiğinde ben ne diyeceğimi bile bilemiyorum. Teşhis alıp, tedavi olmak istiyorum, güzelleşmek istiyorum. Çocuklarımın büyümelerine her anne üzere şahitlik etmek istiyorum” dedi.

Serdivan ilçesi Bağlar Caddesi üzerinde ikamet eden 33 yaşındaki 3 çocuk annesi Aynur Özdamar’ın üçüncü çocuğunun doğumundan sonra hayatı değişti. Hiçbir hastalığı ve şikayeti bulunmayan sağlık çalışanı Özdamar’ın sezaryenle gerçekleşen doğumundan bir müddet sonra ani formda elleri, ayakları ve dudakları morarmaya başladı. 2 yıl boyunca devam eden bu rahatsızlık vakit zaman hastanelerin acil servislerinde son buldu. Geçirdiği ataklarda nabzı düşen ve teneffüs yetmezliği oluşan Özdamar, kent şehir, tabip doktor gezerek şimdi ismi bile konulamayan hastalığına tahlil arıyor. Hayata tutunabilmenin bir yolunu arayan ve yaklaşık 2 yılda 20 hastane, 30 hekim gezen Özdamar’ın geçirdiği rahatsızlık için ön tanıya bile varılamadı. Çaresizce hastalığı yaşayan üç çocuk annesinin tek isteği ise teşhis alarak tedavi olmak ve çocuklarının büyüdüğüne şahitlik edebilmek. Yaşadığı rahatsızlığa direnen Aynur Özdamar, hastalık hakkında bilgisi olabilecek bireylere yardım davetinde bulundu. Hastalığı yaşayan bayanın kardeşi Uğur Koç ise, atakları her geçen gün artan kardeşinin her an ölebileceği dehşetiyle vasiyet yazdığını söyledi.

“ATAK SAYILARIM ARTMAYA BAŞLADI, TETKİKLER SONUÇ VERMİYOR”

Yaklaşık 15 yıldır sağlık çalışanı olarak çalışan 33 yaşındaki Aynur Özdamar, “Daha öncesinde bir şikayetim ve hastalığım da yoktu. 3’üncü doğumdan, sezaryen ameliyatından yaklaşık üç ay sonra sebepsiz ve ani bir halde pandeminin başlarında ellerim, ayaklarım ve dudaklarım apansızın morarmaya başladı, çarpıntıyla birlikte bu devam etti. 2 yıl boyunca da bu halde sürüyor. Bu süreç bazen acilde sonlanıyor, bazen konutta zaten geçiyor ve bazen de oksijen dayanağıyla olağana dönüyor. Bununla ilgili 2 yıldır farklı farklı hastanelere giderek pahalı hocaların görüşlerini aldım, bir sürü tetkik yapıldı. Yapılan tetkiklerden bir sonuca varılamadı maalesef. O yüzden şimdi bir teşhis alınabilmiş değil ve bir tedavi de kelam konusu değil. Birinci vakitlerde bu formda çok fazla atak sayılarım yokken, şu anda atak sayılarım artmaya başladı. Bu benim hayati bedellerimi kıymetli ölçüde etkiliyor” dedi.

“20  HASTANE GEZDİM, 30 DOKTOR GÖRDÜ, ÖN TANIYA BİLE VARILAMADI”

Çaresiz bir biçimde yaşadığı ataklardan bahseden ve bu süreçte 20 farklı hastane gezdiğini tabir eden Özdamar, “Atak esnasında el ve ayak tırnaklarım ile birlikte dudaklarım morarıyor. Evvel çarpıntı, daha sonra nabız yavaşlıyor ve teneffüs sayım azalıyor. Uzun sürerse bu ataklar şuur kaybı oluyor. Sonuç olarak şu denebilecek bir teşhis konulamadı. Yalnızca belirti ve klinik var anlatabileceğim, belgeleyebileceğim. Atak sırasında o esnada fotoğrafları çekebildim mesela anlatabilmek ismine. Esasen daima istirahat anında oluyor, hiçbir vakit efor sarf ederken olmadı, daima istirahat halinde oldu. Baş karıştıran en fazla bu oluyor, bilinenin tersine istirahat halinde gelmesi. Bir seferinde da uykuda olmuştu, uykudan uyandırmıştı ve acilde sonlanmıştı. Bu hastalığı, belirtileri yapabilecek bütün branşlara, önde gelen hastane ve merkezlere gittim. Araştırmalar yapıldı ancak bir sonuca varılamadı, bunu şu hastalık yapabilir denilemedi maalesef. Bu süreçte toplamda 20 tane hastane gezdim ve 30 tane doktor gördü fakat bir ön tanıya bile varılamadı. Çaresiz bir formda atakları yaşıyorum” diye konuştu.

“SAĞLIK TAKIMLARI NEYİN VAR DEDİKLERİNDE SÖYLEYEMİYORUM, HASTALIĞIN İSMİ BİLE YOK”

Çocuklarının büyüdüğüne şahitlik edebilmek istediğini söyleyen anne Aynur, “Yaşamak, uygun olmak istiyorum. Sesimi duyurmak istiyorum, kendi gayretimle bir yerlere ulaşmaya çalıştım. Umarım sesimi duyurabilir, bir sonuca varabilecek duruma gelebiliriz. Üç çocuk annesiyim. Her canlı üzere yaşamak istiyorum, yaşama hakkımın olduğunu düşünerek yaşama hakkıma sarılmak istiyorum. Teşhis alıp, tedavi olmak istiyorum, uygunlaşmak istiyorum. Çocuklarımın büyümelerine her anne üzere şahitlik etmek istiyorum, emek harcamak istiyorum. Yalnızca teşhis alabilmek ve düzgün olmak istiyorum hepsi bu. Benim yaşadığım hastalığın ismi bile yok, 112 sağlık grupları geldiğinde ben ne diyeceğimi bile bilemiyorum. Neyin var dediklerinde söyleyemiyorum, bu çok makus bir şey. Son geçireceğim ataktan sonra kalp kasım çok yorulduğu için tahminen de hayatımı kaybedeceğim. Uzun bir müddettir direniyorum ve bunun daha da berbata gittiğini hissediyorum” halinde konuştu.

“HER ATAK ESNASINDA ÖLECEĞİNİ DÜŞÜNÜYORUM”

Aynur’un komşusu olan ve geçirdiği ataklara şahit olan Berrak Sezince, “Birçok kere hastanelere gittik ve atak sırasında ben de onla birlikte bulundum. Çok makus anlar geçirdik. Birçok hastaneye gittik ve teşhis alamadık. Ambulanslar geldi, hastalıktan bahsedemedik, zira teşhisin ne olduğunu bilmiyoruz ve onlar da bu durumu saptayamıyorlar esasen. Aynur ablamın atak sırasında her seferinde öleceğini düşünüyorum, zira oksijen düzeyi ve nabzı düşüyor. Ve bana ne olur yardım et, lütfen ambulansı orta diyor, her seferinde birebir senaryo oluyor. Bir sonuç bulamıyoruz maalesef, tekrar elimiz boş dönüyoruz. Bu durumda bize yardımcı olacak insanların, tabiplerin lütfen bize ulaşmalarını talep ediyoruz” tabirlerini kullandı.

“HER AN ÖLECEĞİM DEHŞETİYLE VASİYET YAZMIŞ”

Teşhis konulamayan bayanın kardeşi Uğur Koç ise, “Kardeşimin karşılaştığı ve tanısı konulamayan hastalık 2 sene evvel korona virüs çıktıktan bir müddet sonra başladı. Birinci başlarda tedirgindik, malum beşerler hastaneye gitmeye, önlerinden bile geçmeye çekinirken biz 24 saatimizi orada geçirme durumlarımız oldu. Yalnızca sıhhati ile alakalı bir teşhis konulabilsin diye. Bu hastalığa bir deva, teşhis bulunamadı yani. Gitmediğimiz kent, hastane kalmadı. Tedavi uygulattık, hocalara bile gittik yeri geldi ancak bir tahlil bulunamadı şimdi. Bu nöbetler sıklaşmaya başladı, sıklaşınca bu sefer kardeşim her an ölebileceğim dehşetiyle vasiyet bile yazmış kendisi. Terzi kendi söküğünü dikemez diyorlar, sağlık dalında, insanlara sıhhatte yardımcı olmaya çalışan bir insan kendi yarasına bir merhem bulamıyor. Tıbbın bu kadar çaresiz kalacağını düşünemiyorum, ümidimi kaybetmiyorum. Kimin bilgisi mevzuyu yetmeye çözerse yardımcı olmasını umuyoruz” dedi.