0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Barcelona, İstanbul’a gelirken, bu sefer neyle karşılaşacağını biliyordu. Bir hafta evvelki travmanın farkına varıp, “en iyi” grupla alana çıktılar.

Galatasaray, birinci maçı dayanılmaz bir konsantrasyon ve çaba ile berabere bitirdi. Bu defa ardına taraftarını da alıp, direnme seçeneğini kullandı.

Her şey yolunda gitti, öne de geçtiler. Bir hayalin eşiğine geldiler, taraftarlarını da inandırdılar.

Fakat hiçbir şey kendi kendine olmuyor. Beraberlik golünün sahibi 19 yaşındaki Pedri, güya sahanın en deneyimlisi üzere sakin ve inançlı oynadı.

Yani; karşılarında ne yapacağını âlâ bilen, sonuç almayı sabırla bekleyen ve birinci yanılgıda skorun peşine düşen bir rakip vardı.

Bu atmosferi yorumlamak Berkan ile Taylan’ın işi değil. Gomis, Babel ve hatta Van Aanholt üzere daha deneyimli oyuncuların direksiyona geçmesi, oyunu yönlendirmesi, Barcelona’ya “acaba” hissini vermesi gerekiyordu.

Torrent, tek hamle aksiyonu olarak Kerem’e atılacak uzun pasları yazmış tahtaya. O yüzden 2-1 geldiğinde, oyunun değil, muhtemel bir duran topun peşine düşebildiler.

Mostafa’nın yedek başlaması, uzatmalara canlı bir forvetle gitmek istediğinden muhtemelen.

Lakin Gomis’in böylesine yetersiz-etkisiz olacağı kimsenin aklına gelmedi. Kümeden mağlubiyetsiz çık, süreçte aldığın tek hezimet ile elen…

Uğraş ile kalite ortasındaki ince çizgi aslında. Kimse Galatasaray grubuna “Barcelona’ya nasıl elenirsin” diyemez.

Lakin iki maçta da yaptıkları yalnızca “zorluk” çıkarmaktı. Torrent’in planı da buydu. Olmadı.